Dnia 18 maja br. klasa III b wraz z opiekunami – p. Dorotą Brodzik, p. Moniką Skrzypą, p. Dorotą Szewczak i p. Krzysztofem Sadło, udała się na trzydniową wycieczkę w Bieszczady.
Wyruszyliśmy około 5:30 rano w dobrych, mimo tak wczesnej pory, nastrojach. Miłą przerwą siedmiogodzinnej podróży okazał się pobyt w Przemyślu, gdzie zachwycaliśmy się pięknem zabytkowych kamienic i kościołów, a dziewczęta – urokiem zjawiskowego Ursusa i jego właściciela. Jedną z największych atrakcji był oczywiście czas wolny, wyznaczony przez opiekunów na samodzielne zwiedzanie miasta i zakupy.
Przed dotarciem do celu przeszliśmy się również zaporą na Solinie, skąd podziwialiśmy niesamowity widok majestatycznych gór, odbijających się w skrzącej wodzie.
Około godziny 14.00 mogliśmy na własne oczy zobaczyć miejsce, mające być naszym domem przez najbliższe dni. W ośrodku „Piotrowa Polana” zaaklimatyzowaliśmy się bardzo szybko, dlatego niechętnie opuściliśmy go, by wieczorem udać się na pierwszy szlak – przez Połoninę Wetlińską.
Z uśmiechami niedowierzania na twarzach zbagatelizowaliśmy uwagi p. Moniki S., ostrzegającej nas przed trudnością tego spaceru, co okazało się dużym błędem. Zmęczeni i pozbawieni zmysłów dotarliśmy jednak na szczyt, do najwyżej położonego bieszczadzkiego schroniska „Chatka Puchatka” (1228 m n.p.m.), usytuowanego tuż pod Hasiakową Skałą. Nie zabawiliśmy tam długo, ze względu na brak jakiegokolwiek związku między lokalem a Puchatkiem oraz pięciokrotnie zawyżone ceny produktów spożywczych. Zejście także okazało się kłopotliwe, ale III b poradziła sobie i tym razem.
Wieczorem odbyło się ognisko. Trwało dość krótko, gdyż większość obecnych nie mogła doczekać się pobytu w nowych lokalach. Wobec tego faktu gra Gabrysia na gitarze Armanda również nie była długa – jednak dziękujemy za późniejsze kolędowanie w domkach. Noc minęła spokojnie, o czym mogą zaświadczyć opiekunowie (których oczywiście serdecznie pozdrawiamy).
19 maja zdobyliśmy dwa szczyty – Małą i Wielką Rawkę (1272 m n.p.m. i 1307 m n.p.m.). Schodząc, nauczyciele wybrali dłuższy szlak, zwany „wersją krajobrazową”, jednak nawet oni nie mieli chyba pojęcia, ile w rzeczywistości ta trasa mierzy. Słynne już słowa „jeszcze 15 minut”, powtarzane przez kilka godzin stały się epickim tłem dla naszej podróży przez lasy i przełęcze bieszczadzkie.
Gdy dobrnęliśmy do szosy, czekający tam na nas pan Piotr – kierowca – poinformował nas o uszkodzeniu busa. Czekało nas jeszcze 10 kilometrów do przejścia pieszo. Niektórzy (pozdrowienia dla Ewki) uwierzyli prawdomównemu panu P., jednak rzeczywistość nie okazała się aż tak brutalna i do „Piotrowej Polany” wróciliśmy na czterech kołach. Tego dnia przeszliśmy około 30 kilometrów po górskich szlakach.
Wieczorem deszcz pokrzyżował nasze ogniskowe plany, więc urządziliśmy sobie kolację na świeżym powietrzu. Kolejna (bardzo spokojna) noc poprzedziła ostatni dzień naszego pobytu w Bieszczadach.
20 maja odwiedziliśmy malownicze Ustrzyki Górne, zjedliśmy ostatni pyszny obiad i wyruszyliśmy w drogę powrotną. Około godziny 23 zmęczeni, ale pełni satysfakcji, dotarliśmy do Krasnegostawu.
Hej, Kudłaci!
K.Ż.
